Na današnji dan, 29. kolovoza 1965. godine premijerno je u kinima prikazan jedan od najboljih filmova slavnoga Jean-Luca Godarda, “Ludi Pierrot” (Pierrot le Fou | Crazy Pete).
Ferdinand Griffon nesretno je oženjen, a nedavno je i dobio otkaz u televizijskoj kući u kojoj je bio zaposlen. Nakon posjeta besmislenoj pariškoj zabavi ispunjenoj ispraznim pretencioznim diskusijama odluči pobjeći s bivšom djevojkom Marianne Renoir na 14. srpnja, obljetnicu Francuske revolucije, ostavljajući iza sebe suprugu, djecu i buržoaski način života. Slijedeći Marianne u njezin stan, gdje pronađu leš muškarca, Ferdinand, kojeg Marianne zove Pierrot (tužni klaun iz komedije dell’arte), shvati da su njoj na tragu agenti OAS-a, tajne desničarske organizacije koja se bori protiv oslobođenja Alžira od francuske kolonijalne vlasti. Ferdinand i Marianne mrtvačevim automobilom krenu prema jugu, put Sredozemnog mora…
“Ludi Pierrot” jedan je od najslavnijih filmova u opusu modernističkog prvaka Jean-Luca Godarda, po nizu kritičara i vrhunac prve faze njegove karijere koja je trajala otprilike do 1967. godine. Najposvećeniji hrvatski poznavatelj Godardova opusa i poetike Tomislav Brlek ovako opisuje i tumači film: “Kombinacijom disparatnih elemenata i oblikovnih postupaka filmski kodovi određuju se prema naslijeđu slikarstva i književnosti poistovjećujući introspekciju protagonista s ispitivanjem mogućnosti filma: prikaz događaja određen je značenjem koje imaju za pojedine likove; prekidan pjesmama i izravnim obraćanjima kameri, temporalni i kauzalni slijed negira se naizmjeničnom montažom uzastopnih zbivanja, predočeno se modificira uporabom jednobojnih filtara te vizualnim i verbalnim citatima, slici se supostavljaju dnevnički komentari. Aktivirajući brojne kulturne referencije, od Célinea, Picassa i Vijetnama do Rimbauda, Fullera i arapskog svijeta, ‘montaža atrakcija’ oblikuje prikazano u složene značenjske sklopove dovodeći tumačenje do nužno nasilnog prekida beskonačnog odlaganog smisla, pri čemu se glorifikacija slučaja, spontanosti, nelogičnosti i proizvoljnosti prokazuje kao ponavljanje klišeja, upozorava na nemogućnost radikalnog raskida.”
Kao predložak za film poslužio je noir-roman Opsesija američkog pisca Lionela Whitea, a Godard je, kao i obično, scenarij, ili bolje rečeno “scenarij”, napisao dan prije početka snimanja pa su mnoge scene glumci improvizirali na setu. Nepotpisani asistent režisera bio je omiljeni Truffautov glumac Jean-Pierre Léaud (400 udaraca, Ukradeni poljupci, Dvije Engleskinje i kontinent), koji je u filmu ostvario i cameo-rolu, a u glavnim su ulogama omiljeni Godardovi glumci tog razdoblja, Jean-Paul Belmondo i redateljeva družica i muza Anna Karina.
“Ludi Pierrot” bio je službeni francuski kandidat za Oscara, ali nije izborio nominaciju. Sam Godard opisao ga je kao djelo “povezano s nasiljem i usamljenošću koje danas leže tako blizu sreći; u velikoj mjeri to je film o Francuskoj”.
Goran Čelig